Rozdział 1 "Przeprowadzka"

Muzyka w tle

Mia wychodząc z samolotu z ekscytacją na twarzy przyglądała się nowemu miejscu. Wszystko dla niej było nieznane, dziwne, jednak z drugiej strony ciekawe i fascynujące. Nie wiedziała czy ma iść zwiedzać Chicago, a może najpierw pojechać do domku, w którym miała zamieszkać. Po dłuższej chwili namysłu podjęła decyzję i podeszłam do jednej z taksówek. Siadając za kierowcą podała adres jej nowego zamieszkania. Z twarzy brunetki nie znikał uśmiech ani na chwilę. W głębi serca dziękowała cioci, która załatwiła jej jedno z mieszkań w tym mieście. Nie liczyła na żadne luksusy, jednak to ją nawet nie obchodziło. Liczyło się dla niej by rozpocząć szczęśliwe życie beż żadnych komplikacji. Tylko dziewczyna jeszcze wtedy nie miała pojęcia o tym co może ją spotkać, bo przecież nigdy nie jest kolorowo...
Niebieskooka zapłaciła kierowcy, gdy w końcu udało dojechać im się na miejsce. Wysiadła z żółtego samochodu, po czym z bagażnika wyjęła czerwoną walizkę. Mia spoglądając pod nogi wzięła głęboki wdech, a następnie przeniosła swój wzrok na piękny jednorodzinny domek. To co zobaczyła doprowadziło ją do zachwytu. Duży ogród, z którego wydobywała się woń zieleni oraz przeróżnych kwiatków. Dziewczyna poczuła się jak w raju, była w pozytywnym szoku. Przekroczyła czarne ogrodzenie, po czym idąc po kamiennej ścieżce doszła do drewnianych drzwi, prowadzących do wnętrza jej nowego, królewskiego apartamentu.
W środku wszystko było już urządzone. Oczy Mii napełniały się łzami, ale nie były one spowodowane smutkiem tylko szczęściem, które bardzo rzadko ją spotyka.
-Tu jest niesamowicie - powiedziała sama do siebie. Nawet nie wie dlaczego, ale emocje, które ją przeszywały w tym momencie były zdolne do wszystkiego.
Obejrzała cały dom, który wprowadzał ją w ogromny zachwyt. Na koniec zostawiła swoją sypialnię i gdy do niej weszła oparła się o białą ścianę i delikatnie zsunęła się po niej, siadając na podłodze.
-Nie wierzę w to co się dzieje - wyszeptała. Mia wstała z drewnianej podłogi, stając na drżących nogach. Na spokojnie zaczęła przyglądać się pokojowi, w którym dominował kolor bieli. Gdzieniegdzie znajdowały się rzeczy w kolorze różu. Mia nie jest zwolenniczką tego koloru, jednak w takiej kompozycji jej to przeszkadzało. Cały czas miała wrażenie, że to nie dzieje się na prawdę, że właśnie śni i zaraz ktoś ją wybudzi z tego magicznego snu. Uszczypnęła się delikatnie by sprawdzić czy na pewno dobrze kontaktuje. Ponownie otworzyła powieki, przyglądając się pomieszczeniu. Nic się nie zmieniło, a na twarzy dziewczyny pojawił się jeszcze większy uśmiech.

Brunetka poszła do łazienki, gdzie postanowiła wziąć szybki prysznic. Będąc w kabinie prysznicowej dziewczyna odkręciła korki, po czym wsłuchując się w rytm zimnych kropel myła swoje blade ciało. Niebieskooka wychodząc spod prysznica delikatnie przecierała swoje ciało aksamitnym ręcznikiem, a następnie założyła bieliznę, białą bluzkę z nadrukiem i krótkie, dżinsowe spodenki. Gdy suszyła swoje długie, brązowe włosy myślała o swoim życiu. Może ta przeprowadzka coś w nim zmieni. Wniesie wielki przełom, który może raz na zawsze wszystko zmienić. Mia musi się przygotować na rewolucję, która może mieć swoje plusy jak również minusy. Mills - bo tak ma nazwisko dziewczyna - oczywiście doskonale o tym wie, jednak w głębi liczy, że ta podjęta decyzja nie okaże się światową porażką...
Wróciła do swojego pokoju, w którym leżała jej walizka. Wygrzebała z niej białe conwersy, po czym założyła je na swoje nogi. Z powrotem zeszła na dół, zajrzała jeszcze do kuchni, w której napiła się łyka soku pomarańczowego i dopiero wtedy była gotowa wyjść, i postawić czoła nowej rzeczywistości...
Na dworze było gorąco, słońce rozgrzewało wszystkie okolice Chicago. Zresztą nie było się czemu dziwić, w końcu jest piękne, słoneczne lato. Mia Mills podniosła głowę do góry i szczerze się uśmiechnęła, pokazując przy tym swoje białe, równiuteńkie ząbki. Dziewczyna z pewnym siebie wyrazem twarzy zaszła najpierw do pobliskiego kiosku.
-Dzień dobry. - Wchodząc do sklepiku średniego wzrostu brunetka zaczęła rozglądać się za małą mapką tego miasta, która miała służyć jej jako przewodnik. Gdy w końcu ujrzała kolorowe czasopismo wzięła je do ręki i wraz z nim podeszła do kasy. Zapłaciła za wybraną rzecz, a potem skierowała się do wyjścia i znowu ciepłe powietrze opatuliło ją swoim letnim kożuchem. Osiemnastolatka zajrzała do małej, cienkiej książeczki, z której wyczytała, że na spacer dla relaksu warto wybrać się do ogrodów botanicznych i tak też zrobiła. Kierując się wskazówkami, które czarno na białym widniały w mini mapce doszła do pierwszego miejsca, które postanowiła trochę pozwiedzać.
-Przyjechałaś na wakacje czy na stałe? - Mia usłyszała delikatny, miękki głos jakiegoś chłopaka. Nie wiedziała jak zareagować i czy na pewno mówi do niej, dlatego powoli się odwróciła i wtedy jej wzrok napotkał piękne niebieskie oczy.
-Przepraszam, mówiłeś do mnie? - spytała się niepewnie. Bała się reakcji tego bruneta, jednak co mogła innego zrobić?

-Tak. - Tajemniczy chłopak uśmiechnął się do niej. -Nie przedstawiłem się. - Swoją prawą ręką uderzył się w czoło. - Jestem Louis. Louis Tomlinson. - Wyciągnął dłoń ku Mii, nie przestając się uśmiechać.
-Mia Mills. - Brunetka także podała swoją zgrabną rękę, po czym również pokazała swój uśmiech już znajomemu chłopakowi.
-W ogóle skąd wiesz, że dopiero tu przyjechałam? - Mia była zaskoczona postępowaniem wysokiego bruneta, a z drugiej strony wymyśliła to pytania by wgłębić się w konfederacje z Louisem.
-Wnioskuję po tym, że szukasz informacji o Chicago z przewodnika pisemnego - powiedział, po czym się zaśmiał. Nie był to śmiech złośliwy tylko bardziej przyjacielski. Dziewczyna spojrzała na swoje ręce, w których trzymała wcześniej zakupioną encyklopedię.
-No tak - powiedziała, również chichocząc. -Mój błąd - dodała już trochę ciszej.
-Więc na stałe tu jesteś czy na wakacje? - Tomlinson nie dawał za wygraną i ponownie wrócił do pierwszego pytania.
-Przeprowadziłam się tu na stałe - powiedziała.
-W takim razie znalazłem sobie nową koleżankę - powiedział. -Może cię oprowadzę? - dodał po chwili ciszy.
-Jasne. - Mia uśmiechnęła się łagodnie.

Gdy oboje stali już przed jednym z ładniejszych statków niebieskooka nie wiedziała o co chodzi. W końcu mieli zwiedzać, a nie pływać po rzece spiętej dziesięcioma mostami.
-Dlaczego tutaj przyszliśmy? - brunetka zwróciła się do Louisa.
-Ponieważ zwiedzając to miasto zawsze warto najpierw się wybrać na rejs po rzecze Chicago, od Lake Shore Drive do Franklin Street - powiedział najwolniej jak potrafił. -Nie wyczytałaś tego w książce? - spytał sarkastycznie.
-Najwidoczniej nie, skoro spotkałeś mnie przy ogrodach botanicznych. - Mia skrzyżowała ręce, układając je na swojej klatce piersiowej. Następnie obydwoje weszli na stateczek spacerowy dzięki, któremu mogli zobaczyć podczas 90-minutowego rejsu Architectural Cruise : Marina City, Lake Point Tower, John Hancock Center i James R. Thompson Center. Mills usiadła obok osiemnastolatka i z przenikliwym 

zachwytem w oczach przyglądała się wcześniej wymienionym obiektom.
-Jeśli mi powiesz, że to miasto nie ma serca i nie zachwyca to biedny twój los. -Louis zaczął machać wskazującym palcem przed oczami niebieskookiej.
-Wszystko jest piękne i w ogóle, tylko ten wiatr mnie denerwuje. - Podczas podróży wodnej wiatr rozwiewał włosy Mii na przeróżne strony.
-To rzeczywiście wkurza - po raz kolejny dzisiejszego dnia poczuła wzrok Tomlinson'a na sobie. Spojrzała na niego i dostrzegła ten sam uśmiech. Żałowała tylko, że nie był to uśmiech tajemniczego chłopaka z Londynu. Spotkała go tylko raz i nie pamięta dokładnie jego wyglądu, jednak zapamiętała każdy szczegół jego oczu i wie doskonale, że gdyby go spotkała rozpoznałaby go na pewno, a wtedy zapytałaby się jak ma na imię. Tylko ona jest teraz z dala od Wielkiej Brytanii i w Stanach nawet nie ma na co liczyć, że na niego wpadnie. Chociaż kto wie? Skoro nieszczęścia chodzą parami, to dlaczego szczęścia tak nie mogą chodzić? Dziwne pytanie... - pomyślała Mia.
Po półtorej godzinie rejs się skończył. Mills powoli opuściła statek, natomiast Lou szedł za nią, prawie wchodząc na pięty brunetki.
-Czas się pożegnać. - Dziewczyna zwróciła się do bruneta.
-Masz rację - powiedział, gdy Mia zaczęła iść w przeciwną stronę, machając do chłopaka.

Osiemnastolatka wracając sama do domu czuła się dziwnie. Miała wrażenie, że ktoś ją śledzi i powoli zaczynało ją to przerażać, gdyż kiedy się odwracała nikogo nie było, ale kiedy zmieniała kierunek z powrotem znowu zaczynała czuć za sobą jakąś nieznajomą osobę. Dziewczyna przyspieszyła kroku, jednak to nic nie dawało. Zaszła jeszcze do pobliskiego supermarketu, aby zrobić jakieś zakupy do domu i dopiero 

wtedy odniosła wrażenie, że zgubiłam tajemniczą postać. Pociągnęła za zielony koszyk, po czym zaczęła wkładać do niego potrzebne oraz smaczne rzeczy. Kiedy skończyła udała się do kasy, przy której zapłaciła odpowiednią kwotę. Spakowała pożywienie do siatki, reszty schowała do zwyczajnego, czerwonego portfela i ruszyła w stronę wyjścia. Z tkwiącym przerażeniem w oczach spojrzała to na prawą, a drugi raz na lewą stronę. Nie poczuła niczego podejrzanego, dlatego odetchnęła z ulgą i stawiła pierwszy krok, kierujący ją do jednego z domków znajdujących się w Chicago. Przez resztę drogi Mia miała poczucie, że nic nie dzieje się złego, jednak gdy była już w domu bała się o własne życie. Nie miała wrażenia, że ktoś czai się w krzakach, po prostu chyba było to spowodowane pierwszą nocą w zupełnie innym otoczeniu.

***

Louis wszedł do domu i wtedy napotkał niezadowolony wzrok swojego przyjaciela. Pomyślał, że może miał zły dzień, dlatego nie miał zamiaru pytać go o przyczynę jego dziwnego zachowania. Zdjął buty na 

przedpokoju, po czym podążył za swoim kolegą do kuchni, gdzie postanowił zjeść zimną pizzę, która została po obiedzie chłopaków.
-Czemu mi się tak przyglądasz? - brunet zwrócił się do osoby siedzącej na przeciwko niego. -Chyba nie jestem brudny? - spytał ponownie.
-Nie, nie jesteś. - Chłopak momentalnie zaprzeczył.
-To dobrze. - Lou się uśmiechnął. Cały czas wspominał dzisiejszy dzień. Pierwszy raz spotkał taką uroczą dziewczynę i dlatego bardzo żałował, że nie zapytał się o jej numer telefonu. W końcu tera może już nigdy jej nie spotkać, a chyba nie warto marnować takiego początku znajomości. Niebieskooki mimowolnie uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie twarz jego dzisiejszej towarzyszki.
-Kto to był? - nagle Tomlinson poczuł się smutny, gdyż jego przyjaciel odciągnął go od wspomnień o brunetce.
-Ale o co ci chodzi? - spytał, nie wiedząc co ma na myśli chłopak.
-Ta dziewczyna, z którą dzisiaj spędzałeś czas to jak się nazywa? - zachowanie jego kolegi budziło w Louisie coraz więcej podejrzeń, gdyż to nie było normalne, poza tym skąd on wiedział o spotkaniu?
-A skąd ty o tym wiesz?
-Widziałem was razem - oznajmił ochrypłym głosem, popijając kolejny łyk czystej wódki.
-To jest Mia. Mia Mills - Louis powiedział to pewnie spoglądając w oczy chłopaka, siedzącego po drugiej stronie szklanego stołu.
-Uważaj na nią - oznajmił przyjaciel Tomlinson'a.
-Niby dlaczego? - Lou był coraz bardziej zdenerwowany tą rozmową. Dla niego nie prowadziła do niczego miłego.
-Po prostu uważaj. - Chłopak wstał od stołu, zabrał ze sobą butelkę, w której znajdował się alkohol i chwiejnym krokiem udał się do salonu lub własnego pokoju. Louis tego nie wiedział, gdyż nie spoglądał na przyjaciela tylko myślał nad jego słowami...

Cześć wam! :)
Dziękuję za obserwatorów oraz za 48 komentarzy, które pojawiły się pod prologiem. Mam nadzieję, że 1 rozdział również się wam spodobał i, że liczba obserwatorów i komentarzy wzrośnie.
Testy mam już za sobą, a teraz zbliża się majówka więc w tygodniu np. środa - czwartek postaram się dodać 2 rozdział, jednak nic nie obiecuję.
Jeśli są osoby, które chciałyby być informowane prosiłabym o dodanie komentarza w zakładce Informowani.
Jeśli chcecie się o mnie czegoś dowiedzieć możecie pytać tu : Pytania.
Ale zachęcam również do zadawania pytań bohaterom bądź też mi pod rozdziałem. Na wszystko z miłą chęcią odpowiem.
I podaje jeszcze mojego tt : https://twitter.com/domciakx, jeśli chciałby ktoś follow back to proszę pisać.
Pozdrawiam was gorąco, Mia ♥